بوی نو شدن می آید ولی،
تو همیشه،
رفیق کهنة من بمان.
فکر کردم که انصافاً، آدم با چیزای کهنه راحت تره!
پیرهن نو می خری، همچین يقه اش گردنتو می خوره که دیر به داد دلت برسی، سرت قطع می شه!
کفش نو می خری، بخصوص قدیم تر ها، یا پشت پاتو سرویس می کنه، یا ناخن شست پاتو می کنه، یا الخ!
ولی کنه که باشه،
همچین که می تپونی توش، تک به تک اجزای پات، می ره سر جاش!
حتی لازم نیست حوصله به خرج بدی و کفشتو درست پا کنی! همینکه اشاره کنی، خودش می افته گل پات و ، تو دو سه قدم، به هم چفت می شن
ولی حالا بگو نو باشه! حتی مارک باشه! اصلاً کلارک باشه! مگه می تونه اينقدر هم راهت باشه؟
نمی تونه.
فقط هم کفش نیست که با پات هم راه می شه ها،
پا هم، بوی اون کفش رو می گیره! همچین که انگار اصلاً معلوم نیست پا کیه، کفش کدومه!
این حکایت، واسه سال هم مصداق داره
زنده باد، سال کهنه!
امام علی(ع) فرمودند :