افسوس که دوران جوانی به هدر رفت

ایام شباب همه با خون جگر رفت

بگذشت به بیهودگی ایام جوانی چون

شاخه خشکیده که بی بارو ثمر رفت

از هـجـر رخ یـار دلم خـون شد

و

دانم خـونـاب دل غـمــزده از راه بـصــر رفـت

آن ماه دل آرا که قدش سرور روان بود

چـون بـرد دل خستـه مـا را ز نظر رفت

دنیا همه رنج است و غم ای مطرب خوش

خوان آغاز طرب کن که دل از دست بدر رفت

ای آهوی بگریخته بازآ که دل من دیوانه صفت در پیت از کوه و کمر رفت