همانا خداى سبحان و بزرگ، ياد خود را روشنى بخش دل ها قرار داد، تا
گوش پس از ناشنوايى بشنود، و چشم پس از كم نورى بنگرد، و انسان پس از دشمنى رام
گردد، خداوند كه نعمت هاى او گران قدر است، در دوران هاى مختلف روزگار، و در
دوران جدايى از رسالت «تا آمدن پيامبرى پس از پيامبرى ديگر» بندگانى داشته كه با
آنان در گوش جانشان زمزمه مى كرد، و در درون عقلشان با آنان سخن مى گفت.
امام امیرالمومنین(سلام الله علیه) نهج البلاغه خطبه 222
امام علی(ع) فرمودند :