قناعت

قناعت
 

حضرت على7 مى فرمايد:
القناعةُ مالٌ لاينفدُ؛
(همان، كلام 48)
قناعت سرمايه اى است كه نابود نمى شود.
هرگاه انسان قانع نباشد از مال دنيا هر چه به دست آورد، باز هم كم دارد به تعبير مولانا:
كاسه چشم حريصان پر نشد
تا صدف قانع نشد پر در نشد
به بقراط گفتند، اگر به خدمت دلت درآمده بودى از گرسنگى، گياهان را نمى خوردى. او در پاسخ گفت: اگر گياهان را مى خوردى، ناگزير نمى شدى نوكر شوى.
(ابن ابى الحديد، ج 18، ص 191)
اسراف و تبذير، دو روش خطرناكى است كه در آموزه هاى دينى از آن نكوهش شده است. لقمان حكيم به فرزندش سفارش كرد كه در راه رفتن (برنامه زندگى) ميانه رو باشد. (لقمان؛ 19)
امام مقتصدان مى فرمايد: »كلُّ مقتصرٍ عليه كافٍ؛ هر چه به آن قناعت شود كافى است«.
(نهج البلاغه، كلام 403)
خيلى از افراد هستند كه بر اثر شكم پرستى، جان خويش يا سلامتى خود را از دست مى دهند. قرآن كريم به اين گونه افراد سفارش مى كند كه بخوريد و بياشاميد و زياده روى نكنيد. (اعراف:31)
امام على7 در سخنى ديگر مى فرمايد:
قليلٌ تدومُ عليه أرْجى مِن كثيرٍ مَمْلولٍ منهُ؛
(همان، كلام 284)
كمى كه ادامه داشته باشد اميدوار كننده تر از زيادى است كه خسته كننده باشد.