هر کس پولدارتره، عزیزتره
در دنیای امروز داشتن یک فضیلت تلقی می شود. اینکه کسی از نظر مالی سرآمد دیگران باشد و بهتر از دیگران دستش به دهانش برسد ارزشی برای او قلمداد می شود و همین ارزشمند بودن ثروت و دارایی در فرهنگ رایجِ امروز، سبب شده تا ما شاهد یک ماراتون نفس گیر بین کسانی باشیم که داشتن را فضیلت می دانند و تلاش می کنند تا با رسیدن به دارایی بیشتر، برای خود ارزش بیشتری را دست و پا کنند.
این نوع ارزش گذاری، پدیده نوظهوری نیست که با رشد ثروت عمومی و امکان رفاهی به وجود آمده باشد. قرآن کریم از وجود چنین باوری در بین اقوام گذشته نیز خبر داده است. قرآن کریم از ثروتمندی خبر می دهد که داشته خود را فضیلت و برتری نسبت به دوست خود می پنداشت و در سخن به او گفت: من از نظر ثروت از تو برترم و آبرو و شخصیت و عزتم بیشتر و نفراتم از دارائی های تو فزونتر است «فَقالَ لِصاحِبِهِ وَ هُوَ یُحاوِرُهُ أَنَا أَكْثَرُ مِنْكَ مالًا وَ أَعَزُّ نَفَراً»(1)؛ بنابراین هم نیروى انسانى فراوان در اختیار دارم و هم مال و ثروت هنگفت و هم نفوذ و موقعیت اجتماعى، تو در برابر من چه مىگویى؟ و چه حرف حساب دارى؟!(2)