رادیو همیشه اتفاق قشنگی بود توی زندگی اش.هر روز صبح که از خواب بیدار می شد اولین کارش روشن کردن رادیوی قدیمی اش بود.بعد می رفت سر وقت بقیه ی کارهایش.بیشتر دوست داشت بشنود تا اینکه حرف بزند.
رادیو برایش حرف می زد و او پنجره ی آشپزخانه که رو به خیابان باز میشد را باز می کرد و گلهای شمعدانی اش را آب میداد.بوی نمی که از ریختن آب روی لبه ی پنجره ی خاک خورده بلند می شد را دوست داشت.
رادیو برایش حرف می زد و میز صبحانه را می چید و بچه ها و همسرش دور میز جمع می شدند.بعدش دوباره دور میز خالی میشد.هر کسی می رفت سراغ کار خودش.
رادیو هنوز هم حرف می زد برایش و خانه را مرتب می کرد و می رفت سراغ خرید روزانه اش.بر می گشت و تنهایی ناهارش را می خورد و لباس های بچه ها و شوهرش را مرتب می کرد.دکمه های افتاده و درزهای باز شده ی لباس هایشان را می دوخت و رادیو برایش حرف می زد.
شام را آماده می کرد و دوباره خانه پر میشد از صدای بازی بچه هایش و تلویزیون دیدن شوهرش و رادیو هنوز برایش حرف می زد.خوب بود که حداقل کسی به صدای رادیویش اعتراضی نمی کرد.انگار جزیی از خانواده شان بود یا حتی یکی از اعضای خانواده شان.باز همه دور میز جمع می شدند و بعدش دوباره می رفتند تا بخوابند و رادیو برایش حرف می زد و میز را جمع می کرد و ظرف ها را می شست.بعد خسته از کار روزانه با یک لیوان چای می نشست کنار رادیو و به حرف هایش گوش می داد و چایش که تموم می شد پیچش را می چرخاند و خاموشش می کرد و می رفت که بخوابد.
حالا رادیو گوشه ی آشپزخانه دارد خاک می خورد و کسی نیست که برایش حرف بزند.گلدان های شمعدانی خشک شده اند و لبه ی پنجره ی خاک خورده تشنه تر از همیشه در آرزوی کسی که بیاید و شمعدانی ها را آب بدهد تا شاید چیزی نصیبش شود و رفع تشنگی کند.و میزی که دیگر آن دور همی ها را به خودش نمی بیند و هر کسی تنهایی می آید و لحظاتی آنجا می نشیند و چیزی می خورد و می رود و رادیویی که روزه ی سکوت گرفته ست...
*از دیدن اسمم جز لیست شرکت کنندگان قلبم شروع کرد به زدن.خدایا...
امام علی(ع) فرمودند :