تفاوت سازمان هاي رسمي و غير رسمي

 سازمان رسمي: سازماني است كه براساس سلسله مراتب سازماني به وجود آمده است. اين سازمان بطور قانوني بنيانگذاري و تصويب مي شود. تعداد مشاغل و حدود و ظايف و اختيارت و نحوه انجام فعاليت ها درآن برمبناي مقررات مشخص مي گردد.  

سازمان غيررسمي: سازمان غيررسمي يك شبكه روابط شخصي و اجتماعي است كه داراي سلسله مراتب سازماني نيست. بلكه خود به خود و در شرايط روابط افراد با يكديگر شكل مي گيرد. سازمان غير رسمي سيستمي از روابط شخصـــي افراد است كه به خودي خود در داخل همه سازمان هاي رسمي با عمل و عكس العمل اعضا شكل مي گيرد.

سازمان غير رسمي وسيله مهمي براي اجرا و تحقق هدف هاي مهم سازماني به شمار مي رود. با شناخت كامل پويايي هاي سازمان غير رسمي، مي توان به توسعه و ايجاد رويه ها و مكانيسم هايي با استفاده از ساختار غير رسمي پرداخت و از جنبه رسمي دادن به هر اقدامي اجتناب كرد.

سازمان غير رسمي وجود دارد. نبايد آن را دشمني پنداشت كه بايد نابود شود و نه مانعي كه بايد از ميان برداشته شود. سازمان غير رسمي ممكن است وسيله سودمندي براي بهبود كارآيي سازمان باشد. از لحاظ نظري، مديريت با استفاده از هر دو اجزاي رسمي و غير رسمي سازمان قابل پيشرفت است.

سازمان رسمي و غير رسمي با هم هستند. سازمان غير رسمي در داخل سازمان رسمي به وجود آمده و نسبت به آن عكس العمل نشان مي دهد. برخلاف سازمان رسمي كه به طور آگاهانه و به دقت برنامه ريزي مي شود، سازمان غير رسمي داراي نظم و ساختار طبيعي است كه در محل كار تكامل پيدا مي كند. سازمان غير رسمي معمولا همزمان و يا پس از تشكيل سازمان رسمي به وجود مي آيد. درواقع، در درون و بطن سازمان هاي رسمي، گروه هاي احساسي بر مبناي نگرش ها و ارزشيابي مشترك فرهنگي و علايق مشترك از طريق برقراري روابط دوستانه و صميمي و شخصي به وجود مي آيد. غفلت از سيستم غير رسمي، ناديده گرفتن جنبه هاي غير معقول رفتار سازماني است. در حقيقت، غفلت از هر كدام از آن ها كوته بيني بوده و به ضرر سازمان است.